Trke motora

U Rogatici, dvije-tri godine poslije “onoga” rata nekolicina mladih entuzijasta naišla je na ideju da, zbog naroda i praznika Dana oslobođenja organizuje Ulične moto-trke. Prije toga takve su se trke održavale samo u Prnjavoru, Sarajevu, i ponekad u Vlasenici. Rogatičke ulice su imale kružni tok (Titova, Bolnička, Podljun, Mejtaš, Toplik, Titova) i samim tim bile su veoma pogodne za brzinske utrke. Nekako u isto vrijeme u Sarajevu je “Pretis” počeo praviti motocikle “NSU” te je za tu potrebu angažovao i probne vozače, među kojima su bili najistaknutiji braća Zijad i Kemal Bucalo, Sulejman Nuhić, Mustafa Sunulahpašić, Zijad Alić, Sadik Koro, pa se našao ugodan spoj praktičnog i korisnog da se organiziraju i moto-trke s isprobavanjem najnovijih modela što su spretni Rogatičani iskoristili.

Tadašnji AMD na čelu s Nikolom Juričevićem i nekoliko poletaraca (Amir Lihić, Fadil Šuvalija, Mustafa Sijerčić) uz svesrdnu pomoć Opštine koja uspije asvaltirati jedan kilometar Titove ulice, organizuju i Ulične trke za Nagradu Rogatice u kojoj učestvuju pomenuti vozači koji su tada i nosili titule prvaka Jugoslavije u klasi 125 i 250 ccm.

trke 2

Godinama je u Rogatici neprikosnoven bio Mustafa Sunulahpašić, u Rogatici znan i kao Mujica, koji je onako u kožnom odijelu sa crvenom maramom preko usta bio oličenje neustrašivog borca s brzinama i izazovima prašnjavih cesti. Rogatičani su ga znali nagraditi dočekavši ga na Podljunu, kada je s lovorovim vijencem obilazio počasni krug, sa šerbetom, baklavama, katmerima, a Boga mi i vrelim poljupcima lijepih Poljunki.

Trke motora ostale su Rogatičanima u trajnom sjećanju, miris benzina, nesnosna buka, prašina i hrabri trkači koji kao da su dolazili iz nekih poznatih filmova Džona Forda. U ranu zoru, tog šestog septembra, dugačka kolona motociklista, s vijencima i cvijećem uputi bi se Zahrid na mezar poginulog kolege Saida Kore što je bio nezamjenjiv ritual, ali i poštovanje ovih hrabrih ljudi najhrabrijem od svih.

I neki Rogatički lokalci znali su uzeti učesća u trkama da pokažu desetinama hiljada posmatrača da “i mi konja za trku imamo”. Najprije se tu okušao Muhamed Džindo, a potom ljubimci rogatičke publike Mustafa Pavica i Rasim Kapo koji su na nekim moto-kros mašinama “Java” pokušavali. hrabro, dostići uglancane mašine iz Vogošće.

Kasnije su Rogatičkim stazama jurcali neki novi asovi poput Pere Popovića, Nijaza Zune, Alića, ali niko, u Rogatici, nije dostigao slavu i popularnost jednog Mujice. Mjesecima nakon trka rogatička su dječurlija, noseći letvu u ruci sa nevješto ispisanim brojem, jurcali mahalama zavijajući kao pravi motori, razbijajući gole tabane, ne bi li dostigli komadić slave kakvu je uživao Mustafa Sunulahpašić.

I na kraju, jedan od Rogatičkih pionira tehnike i motociklizma, Rasim Kapo, kad je otišao u penziju, zamolio je rogatičkog slikara Mustafu Neretlića da mu na zidu njegove kafane oslika taj trenutak, kada se na starnoj crti kod Bašte pale moćne mašine, ozbiljna lica Pere Popovića, Rasima, Mujice, Sulejmana. . . zategnuta zastava u rukama Fadila Šuvalije, što je ovaj nadahnuto uradio. I ta slika, mjesto da se čuva ko što se stotinama godina čuvaju ikone po pravoslavnim manastirima, nestala je bez traga, kao što je nestalo i Rogatice onakve kakvu je znamo.

 

Šele

trke1

Be the first to comment

Leave a Reply