MAKARA

Stari, i reklo bi se, zaboravljeni, naziv za omanji drveni kalem na koji je bio namotan konac za ručno i mašinsko šivanje. U davno vrijeme sveopšte neimaštine služila je kao odlična igračka: naime, spoljašnji dijelovi makare se malo nareži, napravi se zupci, u makaru se uvuci guma (najčešće od viklera), na jednom kraju pričvrsti ekserčićem, a na drugom kraju uvuci poveći ekser koji ima ulogu poluge za namotavanje i kao protuteg da se makara ne prevrće, nabaci se komadić sapuna da bi podmazivao, namotaj gumu, pusti i, gle čuda. . . makara je krenula, skoro, pa metar.

Pored tih samohodnih igračaka pravile su se i razne puškarice, tokmaci, čegrtaljke, zmajevi i sl. Majstor bez premca bio je Rasim Salihagić, koji je pored toga pravio i “čarobne kutije” od drveta koje kad se otvore puste i “zmiju” koja ubode radoznalca.

Šele