Kap veselja

Kad je Stevo Obradovic, mladi inzinjer i novopostavljeni direktor “Agrokombinata” odlucio da Rogaticu “malo oplemeni”, najprije je iza zgrade kina, gdje je nekad bila stanica za otkup sekundarnih sirovina i gradsko smetljiste, uredio savremenu ugostiteljsku bastu sa plesnom plocom, terasom i savremenim restoranom. Za to je angazovao i iskusne konobare kao sto su Huso Sestovic i Hamed Vatres. “Crvena ruza” (tako se zvao novootvoreni objekat) bila je stjeciste omladine, igranki i ljetnih zabava, a u njoj se prvi put mogao popiti i “viski sa sodom”.
Receni Huso Sestovic, u medjuvremenu, animira gazdu Gangu Vukovica (mesara i kobasicara iz Drinske banovine) da mu ustupi svoj ugostiteljski objekat koji je slabo radio. Angazuje jednog vrsnog kuhara Ilijasa iz Kaknja, odakle je i sam dosao i umjetnika Kiku da oslika zidove novog ugostiteljskog objekta znakovitog imena “Kap veselja”. Radnja, zahvaljujuci Ilijasu, a bogme i mladjahnim kuharicama Bebi i Stani pocinje dobro raditi i bila je, dugo vremena, ugodno mjesto za pojesti i popiti. Huso Sestovic, ko i svaki Sandzaklija, dovodi tu i sestru Natku, bratica Zarifa i rodjaka Zajku i poso cvjeta…netom se otvara gostiona na Mesicima koja nudi topla jela radnicima na krecani, pruznim radnicima, kondukterima, soferima, vozovodjama i masinovodjama, a,Bogami,posao se prosiruje i na Plavi Jadran, mjesto Bar.

Za Husu se potom dugo nije culo, dok iznenada nije stigla vijest da je nadjen mrtav u luci Bari u Italiji i da je zaledjen u tamosnjoj mrtvacnici vec nekoliko nedjelja. Otisli su rodjaci i prijatelji, prepoznali ga, preuzeli i sahranili u rodnom Gusinju. Tako je zavrsena prica o “kapi veselja”, o jednom munjevitom uspjehu i kraju i o cijem postojanju jos uvijek svjedoci natpis “topla jela” na jednoj oronuloj zgradi na ulazu u bivsu zeljeznicku stanicu Mesici-Rogatica.

Sele