Pejdo

U Štrosmajerovoj ga zvaše i Džon Matović, pa se i u čaršiji poče i ovaj nadimak koristiti za Sejdu Matovića. Pejdo je ipak ostalo ime koje svi, pa i oni što ih on zva poprdani, zapamtiše. A pamti se Pejdo po mnogo čemu.

Po prvom redu, sjedište broj 7 iz Kina, a i po tome kako je sjedio, jer je to više izgledalo kao ležanje. Ispred Kina je vazda sjedio na podzidu uslonjen uz drvo. I po frizuri koju nije dao dirati, po brkovima koji se nakrive prema gore, ko u meksikanaca, kad je raspoložen. Upamtili su Pejdu neki i po plahoj naravi, a i inatu.
Bi nas Pejdo zanesenjak, pa tako trošio i sebe i dane, a onda počeo i raditi u TPR-u. Kako vrijeme sve promjeni, tako i Pejdu, te dođe vakat kad se i oženi. Veli Pejdo “šta’š poprdanka”, ali izrodiše i troje djece. O njihovom Mustafi, kom Sejdo po ocu rahmetli dade ime, čusmo plahe vijesti, a o mlađem stiže tužna vijest.

Ostali su i oni i mi bez Pejde u ratu. Inat i ponos, koje nikad nije skrivao, a najviše to što nije znao za strah nije mu dalo da se skloni prilikom granatiranja. Geleri četničke granate ispaljene od strane nekog njegovog sugrađanina zaustaviše dušu u kojoj bi mjesta za mnoge. Ukopali ga njegovi i naši na Brčigovu, gdje i skonča dok je sjedio gledajući prema Otricevu odakle mu bi “poprdanka”. Možda se zamislio i pitao da mu možda djeca neće moći u Rogaticu, te da nemaju kud već tamo.
Šehidski kabur ga od nas odvoji, a njegovi se Rogatici ne vratiše. A njegovi smješteni u kolektivnom smještaju deveraju dane i godine, a ja ga još ponekad vidim kako niz čaršiju ide. Hodom kom je davao neku eleganciju, u plećima pogurenih leđa, s lijevom rukom u džepu, od koje su samo srednja tri prsta bila uvučena, a desna, u kojoj vazda bi cigara, manirom revolveraša kao da bi spremna na potezanje.
Svejedno rekli Sejdo, Džon ili Pejdo mi ga se sjećamo.

Zele