Bekteš

U Rogatici je pedesetih godina radio izvjesni Bekteš, milicionar. Bili smo komšije i dan danas se sjećam crnomanjastog milicionera, sa obaveznim brčićima i vjernim drugom, policijskim psom. Tada je bilo pravilo da na polozaje u narodnoj miliciji dolaze ljudi iz daleka, koji ne poznaju narod, ljude i običaje, tako da poznaju samo, vjerovalo se, red i zakon. I čim bi se takvi srodi sa sredinom, zasnovali prijateljstva, slijedila je prekomanda. Tako je u Rogaticu stigao Bekteš iz dalekog Titovog Velesa, sa majkom Barijom, ženom i kćerkom Munjom. Bili su fina porodica, ali su dobili premještaj koncem 1954.

Ne bi ga se posebno spominjalo da poslije njegovog odlaska, a mnogima ga je bilo žao, nasta uzrečica “Je l’ ti piso Bekteš?”, ko biva jel se javlja, gdje je, sjeća li nas se. Tu frazu najčešće je rabio rahmetli Halid Čolić Čolaja sve do smrti, kada je zajedno s njim i umrla fraza koja je u dobroj mjeri odslikavala mentalitet čaršijskog života. Kad se nema više šta reći u ispraznim kafanskim razgovorima onda se potegne ona: “Je l’ ti piso Bekteš?”.

Šele